Res tua, Christe, agitur, fucata, potentia justo
Vim facit, & tenerum sic undique tentat ovile,
Ut miser in lacrymas tabescat, & irrita vota
Jam jam animus doleatque sibi, doleatque futuris
Tempora, Relligio queis olim invicta jacebit,
Ni tua de coelis nunc tandem in fulmina dextra
Emicet, & verum, tua cui se gloria junxit
Innovet arma sibi & vires demonstret axitas;
Queis populos quondam immites & saxea Corda
Contudit, ac jugo suavi dare colla coëgit.
Ista quidem fient, ni nos oracula fallant,
Numinis: at dum nos metus & spes torquet anhelos
O! quam parva fides modica secat aequora lintre
Vitae aerumnarum, & molles frustra usque querelas
Ingeminat, vanoque ciet surda aethera luctu! –
Actum est! non hostis tantum hoc jam clamat amarus,
Sed tacito passim mussant eadem ore fideles
Christe tui! & mortem fugiuntque, optantque vicissim
Pro se, aliisque illis, quos sanguis junxerat usquam
Sanctaque Relligio: quid enim terris superesse
Mox juvat, ut longo vexes praecordia morsu,
Dum teneras mentes cogi ad nefanda videbis
Sacra, vel infami profundere viscera ferro
Si fugiant animis dirae mendacia … mae.
Magna quidem res est mors, summaque linea vitae,
Hanc animus meminisse horret; longeque recusat:
Quam tamen, alme Deus! tua ne modo gratia desit
Malo equidem pro me & pulchris, quos diligo, natis,
Quos tuos dixi, suavi cum conjuge, malim
Hac luce oppetere, ut viduatos Spiritus artus
Deserat, in longam & claudantur lumina noctem:
Quam veniat tam dira lues, tot mentibus olim
Infandam latura necem, turpique veterno.
Ebria tartareo
condat*Em.: condant
sub carcere secla
Me vivo…
Tu vero alme Deus! miseris succurrere tandem
Incipe! ni melior pro te est & charior hostis
Prae nobis; fallantque simul mens conscia recti,
Et tua verba Deus! quae nos sincera tueri
Optasse, ipse vides: propriam ne neglige causam!